Abortus is niet in alle landen van de wereld wettelijk toegelaten en waar het wel mag, varieert de termijn waarbinnen een zwangerschap beëindigd mag worden. In Nederland kan dat tot een met de 24ste week, in België is dat de helft daarvan, al wordt er uitgebreid gediscussieerd over een uitbreiding. Ook de manier waarop de abortus wordt uitgevoerd verschilt. De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) pleit voor het gebruik van de zogenaamde ‘abortuspil’, ook na de 24ste week.

De WHO komt de laatste tijd regelmatig in het nieuws en krijgt veel kritiek met betrekking tot de aanpak van de Coronacrisis. Er is ook herhaaldelijke kritiek op het WHO-beleid rond seksualiteit. Pro-life bewegingen uiten hun ongenoegen over de standpunten rond abortus. In het ‘Klinisch Handboek voor Veilige Abortus’   raadt de WHO het gebruik van de ‘abortuspil’ aan, al adviseert de organisatie om na de 24ste week de dosis misoprostol te verminderen.

Een handicap is nooit leuk, maar in België hebben we tenminste nog de ‘luxe’ van de goede zorg. Die is wellicht niet altijd perfect, maar altijd nog veel beter dan in veel andere landen, zelfs binnen Europa. Thérèse Swinters van ‘Gemeenten en Gehandicapten’ is niet alleen in Vlaanderen actief, maar kent ook het werk in het buitenland via het European Disability Network van de EEA (European Evangelical Alliance). In 2003 leerde ze het werk van ‘God LovesAlbania’, waar de Nederlands Gesina Blaauw al 40 jaar bij betrokken is, kennen. In die periode werden veel mensen geholpen om met hun beperking te leren leven. Ook nu worden nog heel wat mensen ondersteund en zijn velen zover dat ze bijna volledig voor zichzelf of hun gezin kunnen zorgen.

Gesprekken gaan de laatste tijd voornamelijk over één ding: de Coronacrisis. De ziekte heeft het leven behoorlijk ondersteboven gegooid. We hebben ook veel nieuwe dingen geleerd: we weten nu wat social distancing is, we hebben leren stilstaan bij het belang van hygiëne (en voortdurend onze handen gewassen), enzovoorts. Maar zijn dit de belangrijkste lessen van de huidige crisis? Heeft COVID-19 ons tot dieper nadenken aangezet? Ignace Demaerel schreef al kort na het afkondigen van de lockdown een uitgebreide column over de geestelijke lessen die we kunnen leren. Die staat ook online op de website van de EAV.

In feite gaat het om lessen die we uit eender welke crisis kunnen leren. Om te beginnen moeten we wat afstand nemen van de crisis – niet de letterlijke andrhalve meter – om te zien wat er aan de hand is. Midden in de problemen hebben mensen hoe dan ook de reflex om in paniek te schieten. De vraag mag dan ook gerust gesteld worden of de angst soms niet erger is dan het virus zelf. Zeker nu het aantal besmettingen afneemt, komt er meer aandacht voor alle andere gevolgen van de crisis.

Het is niet goed dat de mens alleen is ...

De Coronacrisis heeft ons doen kennismaken met een reeks van begrippen en fenomenen die tot dan toe geen deel uitmaakten van het dagelijkse leven. Lockdown, social distancing, coronakapsel en uiteraard ‘quarantaine’. Die laatste term is zeker niet nieuw: reeds in 1127 duikt het woord op in Venetië, met betrekking tot een uitbraak van lepra. Enkele eeuwen later, ten tijde van de “zwarte dood’, ofwel de pest, is het een veelvoorkomend gebruik om de verspreiding van de ziekte zoveel mogelijk te voorkomen. Wat we stilaan ook ontdekken, dat het bij de uitbraak van COVID-19 niet alleen gaat om de lichamelijke gevolgen – de vele zieken en het hoge aantal doden. We beginnen nog maar pas te ontdekken wat de andere gevolgen zijn van deze pandemie van apocalyptische omvang …

COVID-19 schokt het geloof van veel mensen en doet ook velen in angst leven. We zijn ongerust, beginnen te hamsteren, we sluiten onszelf op … Toch kunnen christenen tijdens de slechtste periode  op hun best zijn. Wij zijn mensen van het Woord en we geloven dat de wereld toebehoort aan onze soevereine God. Zijn heerschappij gaat over alles, zelfs over microben en virussen. Ook een epidemie moeten we volharden. Bij Jone & Friends richten we ons op de mensen die het meest kwetsbaar zijn voor het Coronavirus: de mensen met een handicap, de ouderen, de zwakken, We ondersteunen die mensen zowel praktisch als door gebed. Onze bediening is altijd al gebaseerd geweest op de soevereiniteit van God. Psalm 33:11 vertelt ons dat de raad van de Heer voor eeuwig bestaat en dat de gedachten van Zijn hart van generatie tot generatie bestaan. Dat houdt dus ook in dat Jezus exact weet waar het virus is en waar het naartoe zal gaan, wei de ziekte zal krijgen en wie niet.

Waarom mensen niet ouder worden

Sinds jaar en dag is 120 per uur het maximum op onze snelwegen. Tot verdriet van sommigen, maar laten we eerlijk zijn: door de verkeersdrukte is het op verschillende plaatsen niet eens mogelijk om aan de 120 te geraken. Het fileleed maakt het niet echt zinvol om de maximumsnelheid te verhogen. En is het daarbij ook noodzakelijk om altijd ‘tegen 120 per uur te leven’? 120 is ook in een ander opzicht het maximum en dat is de leeftijd die een mens kan bereiken. Ook de wetenschap loopt tegen die grens aan, een grens die blijkbaar al heel lang schijnt vast te liggen ...

Als we de eerste hoofdstukken van Genesis lezen, komen we onvoorstelbaar hoge leeftijden tegen. Na de zondvloed ging de maximumleeftijd drastisch omlaag. Dat was ook al voorspeld in dat Bijbelboek; in hoofdstuk 6:3 zegt God over de mens ‘zijn dagen zullen honderdtwintig jaar zijn’. In het grootste deel van de geschiedenis zien we dat die leeftijd lang niet meer gehaald werd.