16 april 1926 – 23 oktober 2020

Vorige maand is Dora Winston vredig heengegaan naar haar hemelse Vader. Ze was 94 en nog altijd heel actief. Dora is geboren in Wallonië en kwam op haar 16e – tijdens de Tweede Wereldoorlog – tot bekering. Na de bevrijding studeerde ze aan het International Training Collega van het Leger des Heils, waarna ze een aantal functies binnen de organisatie bekleedde, onder andere als zendelinge in Congo.

In 1953 keerde Dora met verlof terug naar België en diende ze als lerares in de correspondentieschool van de Belgische Evangelische Zending. Daar ontmoette ze George Winston, een Amerikaanse zendeling die les gaf aan het Bijbelinstituut België (BIB). Zes maanden later trouwden ze.

De ethiek van triage in tijden van Corona

Wat moet een arts besluiten als hij constateert dat er in het hospitaal geen enkel bed meer vrij is, terwijl patiënten aan blijven schuiven. Wat moet het beleid zijn van een ziekenhuis als er meer zieken zijn dan er behandeld kunnen worden. In het Belgische gezondheidssysteem moesten dergelijke vragen eigenlijk nog gesteld worden. Weliswaar werden een aantal ziekenhuizen door de Coronacrisis met de limiet van hun capaciteit geconfronteerd, maar er waren alternatieven beschikbaar. De nachtmerrie blijft: wat moeten we doen als onze hospitalen dermate overstelpt worden dat het hele systeem instort? Wie maakt keuzes als sommige mensen wel en andere niet opgenomen kunnen worden. John Wyatt, dokter  verbonden aan het University College London bekijkt de vraag als medicus, ethicus én christen.

Gebedsnetwerk.be werkt sinds halfweg 2020 met een nieuwe aanpak: de zeven bergen. De vroegere ‘gebedsketting’ spitst zich nu toe op zeven domeinen in de samenleving. De basisgedachte van deze visie – in de jaren ‘70 geïntroduceerd in Amerika, is dat een maatschappij bestaat uit belangrijke zeven invloedssferen of sectoren (ook ‘bergen’ genaamd) We laten u kennismaken met de verschillende domeinen. In deze editie: de sociale sector en de gezondheidszorg.

De manier waarop de sociale sector en de gezondheidszorg functioneert, geeft ons inzicht in hoe mensen elkaar zien en behandelen. Het gaat daarbij over zorg dragen voor onszelf en voor onze medemens. Voor onszelf zorgen is meestal een vanzelfsprekendheid, voor anderen zorgen is soms minder evident. In de maatschappij zijn zowel mensen die zorg nodig hebben als mensen die hulp verstrekken. Het vertrekpunt is dus een situatie van ongelijkheid: de zorgbehoevende die een respons verwacht van de wijdere gemeenschap. In welke mate gehoor wordt gegeven aan deze zorgvraag verschilt van samenleving tot samenleving. Als het aanbod tekort schiet, blijft de zorgvraag onbeantwoord en dat veroorzaakt spanningen.

Het verschijnsel is in Europa relatief onbekend, maar in de Verenigde Staten komt de term veel vaker voor: ‘conversion therapy’ ofwel ‘bekeringstherapie’. Het is een verwijzing naar een scala van behandelingen die tot doel hebben mensen die problemen hebben met hun homoseksuele geaardheid of die vragen hebben rond hun genderidentiteit, terug heteroseksueel te maken. Dat gaat over psychotherapie en ‘wegbidden van homoseksuele gevoelens’, maar ook over extremere vormen van hulpverlening. De wetenschappelijke waarde daarvan wordt sterk betwijfeld en experts beweren dat conversietherapie dikwijls leidt tot blijvende lichamelijke en psychologische schade. Ook in België gaan stemmen op om de verschillende vormen van deze therapie te verbieden.

“We laten geen aanvallen toe op grond van seksuele voorkeur of genderidentiteit’ liet Instagram onlangs weten als uitleg bij de beslissing om berichten die verwijzen naar conversietherapie te verwijderen. Internationale medische en mensenrechtenorganisaties dringen al langer aan op een verbod op conversietherapie. In Amerika wordt die eis onder andere gesteund door de American Medical Association, de American Psychiatric Association, de American Acedemy of Pediatrics. Andere organisaties verdedigen dan weer de behandelingen en bestrijden het verbod van Facebook.

Er zullen in deze wereld altijd armeren en rijkeren zijn. Het is een zinsnede uit een tekst van Ignace Demaerel die hij samen met de Federale Synode heeft geschreven, en gepubliceerd werd in Inzicht van Tearfund. Er valt weinig op de stelling af te dingen: verschil tussen rijk en arm is er altijd geweest, en behalve het communisme is er eigenlijk geen politiek systeem dat volledig komaf wil maken met verschillen. En ook bij communistische regimes bestaat er geen totale gelijkheid. Dat neemt niet weg dat we in onze wereld voortdurend geconfronteerd worden met armoede, en we een antwoord op het probleem moeten formuleren. Eén ding is duidelijk: we moeten ons niet neerleggen bij de overweldigende armoede waar sommige mensen zich in bevinden. Welke meerwaarde kan een gelovige overtuiging hierbij bieden? Enkele gedachten aan de hand van de tekst …

Abortus is niet in alle landen van de wereld wettelijk toegelaten en waar het wel mag, varieert de termijn waarbinnen een zwangerschap beëindigd mag worden. In Nederland kan dat tot een met de 24ste week, in België is dat de helft daarvan, al wordt er uitgebreid gediscussieerd over een uitbreiding. Ook de manier waarop de abortus wordt uitgevoerd verschilt. De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) pleit voor het gebruik van de zogenaamde ‘abortuspil’, ook na de 24ste week.

De WHO komt de laatste tijd regelmatig in het nieuws en krijgt veel kritiek met betrekking tot de aanpak van de Coronacrisis. Er is ook herhaaldelijke kritiek op het WHO-beleid rond seksualiteit. Pro-life bewegingen uiten hun ongenoegen over de standpunten rond abortus. In het ‘Klinisch Handboek voor Veilige Abortus’   raadt de WHO het gebruik van de ‘abortuspil’ aan, al adviseert de organisatie om na de 24ste week de dosis misoprostol te verminderen.