Tijd om het stokje door te geven

Tijden veranderen en strategieën worden aangepast. Dat is zo in de bedrijfswereld en dat is zo in het kerkelijk leven en de zending. Vandaag de dag is het in veel landen moeilijk om binnen  te geraken als zendeling. Toch zijn er veel landen en volken die zo goed als onbereikt zijn met het evangelie – een groot zendingsveld dus. Op welke manier kunnen christenen vorm geven aan hun missie in die regio’s? Binnen ‘Lausanne’ worden mogelijkheden gezocht en gevonden. Een nieuwe werkmethode die voorgesteld wordt, is het inschakelen van migranten. Harvey Thiessen en Alena Popova leggen uit wat ze daar mee bedoelen. Een samenvatting.

De diepgaande demografische veranderingen en de bewegingen van hele volksgroepen zorgen zowel voor obstakels als voor nieuwe mogelijkheden. We moeten opnieuw gaan bedenken hoe en waar we de werkers in Gods Koninkrijk inzetten. Mensen ondersteunen die al onderweg zijn is daarbij essentieel.

Vijf jaar geleden legaliseerde Canada de vroegtijdige levensbeëindiging. Sindsdien nemen steeds meer inwoners van het land hun toevlucht tot euthanasie. In 2016 ging het om meer dan 1000 mensen; inmiddels staat de teller op meer dan 7500 per jaar. Dat komt overeen met 2,5 procent van het totaal aantal sterfgevallen, al ligt dat cijfer in sommige provincies hoger. In 2020 was er een groei van 34 procent ten opzichte van 2019. Ook is er steeds meer medisch personeel bereid om de ingreep uit te voeren.

Wettelijk wordt euthanasie in Canada eufemistisch ‘medische bijstand bij het sterven’ genoemd. Vooral in rusthuizen wordt steeds vaker gekozen een dergelijk levenseinde. De woonzorgcentra die de mogelijkheid van euthanasie niet bieden, staan steeds meer onder druk, aangezien de maatschappelijke opinie vroegtijdige levensbeëindiging steeds meer als een normale optie voor het levenseinde beschouwt.

De Turkse president Erdogan kondigde aan dat zijn land uit het ‘Verdrag van Istanbul’ stapt, een overeenkomst die de deelnemende landen ertoe verbindt om geweld tegen vrouwen te bestrijden. De reden daartoe is volgens de president dat ‘het verdrag de traditionele familiewaarden omdat de tekst de gelijkheid tussen geslachten promoot’. Hij volgt hiermee de kritiek van conservatieve en islamistische groepen in zijn land. Die zijn ook van mening dat de conventie homoseksualiteit promoot omdat er in opgeroepen wordt om niet te discrimineren op basis van seksuele geaardheid.

Het verdrag dat 10 jaar geleden in de Turkse (!) stad Istanbul werd ondertekend, vertrok indertijd vanuit de vaststelling en grote bezorgdheid dat ‘vrouwen en meisjes vaak worden blootgesteld aan ernstige vormen van geweld, zoals huiselijk geweld, seksuele intimidatie, verkrachting, gedwongen huwelijk, misdrijven gepleegd in het kader van de zogenaamde ‘eer’, en genitale verminking, die een ernstige schending van de mensenrechten van vrouwen en meisjes vormen en een belangrijk obstakel voor de verwezenlijking van de gelijkheid van mannen en vrouwen.’ Het streven van de Europese Unie is een Europa te creëren dat vrij is van geweld tegen vrouwen en van huiselijk geweld.

Reacties op besluit sterk verdeeld

De Methodistenkerk in het Verenigd Koninkrijk – de vierde grootste denominatie – heeft tijdens een conferentie eind juni besloten dat haar bedienaars van de eredienst huwelijken mogen sluiten tussen mensen van hetzelfde geslacht. Een grote meerderheid (254 tegen 46) stemde in met het voorstel waarover al geruime  Voorstanders van het homohuwelijk noemen dit besluit een belangrijke stap in de goede richting; tegenstanders betreuren de beslissing en vrezen de consequenties voor de kerk.

De discussie rond het homohuwelijk is al een tijd aan de gang bij de Methodisten. Het voorstel tot aanvaarding werd in 2019 naar de lokale synoden gestuurd en zou in 2020 ter stemming worden voorgelegd. Vanwege Covid-19 werd de nationale conferentie een jaar uitgesteld. In 2021 werd dan de knoop na een emotionele discussie doorgehakt.

De Wereld Evangelische Alliantie (WEA) heeft een Globaal Evangelisatie Netwerk (GEN) in het leven geroepen om opnieuw haar taak om christenen te verenigen bij het verkondigen van het goede nieuws van Jezus Christus. Het netwerk maakt deel uit van het departement ‘Wereldwijd Getuigenis’, samen met de Zendingscommissie. Samuel Chiang werd aangeduid als algemeen directeur van het nieuwe netwerk.

“Evangelisatie is een van de belangrijkste doelstelling van de WEA sinds de organisatie werd opgericht,” verklaarde dr. Jay Matenga, directeur van ‘Wereldwijd Getuigenis’. “GEN wil er voor zorgen dat evangelisatiebewegingen en organisaties beter contact kunnen leggen met het wereldwijde netwerk van de WEA.” In die zin functioneert het GEN voor evangelische verenigingen, netwerken, ‘ronde tafels’, forums, conferenties en andere initiatieven als een brug met de WEA. Dat zou moeten leiden tot een kruisbestuiving van ideeën, initiatieven en samenwerkingsverbanden. Daarbij wordt onderzoek gedaan naar de praktijk van evangelisatie om een authentieke theologie van evangelisatie te bevestigen en bij te dragen aan meer effectieve evangelisatie in de wereld.

Evangelische Alliantie UK en Mr. Bean protesteren samen

Afgelopen voorjaar was er in Schotland een vreemde combinatie. Niet zozeer vanwege het feit dat de evangelische en katholieke kerken samenwerkten, maar vooral dat ze daarbij in Sir Rowan Atkinson – bij ons beter gekend als Mr. Bean – een bondgenoot hadden. De gezamenlijke strijd had te maken met de nieuwe wet ‘Haatmisdrijven en openbare orde’, die in april werd gestemd. Met die wet verving het Schotse parlement de eeuwenoude blasfemie- of godslasteringswet. Daarbij was er een sterke bezorgdheid over het behoud van het recht op vrije meningsuiting. De regering was het in de eerste plaats te doen om de zogenaamde ‘hate speech’ te beteugelen.

Nog altijd kennen heel wat landen in de wereld een zogenaamde ‘blasfemiewet’ waarmee het beledigen van een bepaalde godsdienst verboden wordt. Heel bekend zijn de wetten die in Pakistan tegen de christenen worden gebruikt en waardoor mensen zoals Asia Bibi jarenlang in de gevangenis verbleven – en ook anderen ter dood werden veroordeeld. In Schotland was er een vergelijkbare wet, al is er de laatste 175 jaar niemand meer veroordeeld en de roep om de wet definitief af te schaffen al lang klonk.