Welvaart is relatief. In enkele delen van de wereld is welvaart een vanzelfsprekendheid, maar een groot deel van de bevolking van deze aarde leeft in armoede. De ongelijke verdeling van rijkdom brengt mensen in beweging. Het is slechts een minderheid van de mensen die land en volk achter zich laat om elders een beter leven te zoeken. Maar voor wie in de Westerse wereld woont, lijkt het een oneindige stroom.

De wereld verlangt naar vrede. Sinds de val van de muur lijken de grote conflicten te zijn gestopt. Maar regionaal gaat het geweld door. Het Midden-Oosten blijft een broeihaard van spanningen en in Afrika zijn de conflicten talrijk. Wie met acuut levensgevaar bedreigd wordt, heeft dikwijls geen andere optie dan huis en haard te verlaten. Als dat huis nog niet verwoest is door militair geweld. Alleen een klein deel van de bedreigde bevolking neemt de stap om effectief te vluchten. Maar voor wie in de Westerse wereld woont, lijkt het een oneindige stroom.

Ik ben al bijna dertig jaar dominee in Manhattan. Veel mensen in de stad waar ik woon zijn niet religieus of gelovig. Zelfs niet ‘op wieltjes’, zoals dat heet – dat ze alleen in de kerk komen om gedoopt of begraven te worden, of met kerst en Pasen. Nee, de meeste mensen zullen van zichzelf zeggen dat ze ‘niet godsdienstig’ of ‘seculier’ zijn. Dit is een fragment uit Kellers boek 'Bij je volle verstand'.

In Exodus vinden we een God die onze fysieke en mentale handicaps helemaal niet als beperkingen ziet. Sterker nog, als Mozes tegen God zegt: “Neemt u mij niet kwalijk, Heer, maar ik ben geen goede spreker. Dat is altijd zo geweest, en daar is geen verandering in gekomen nu u tegen mij, uw dienaar, gesproken hebt,” antwoordt Hij: “Wie heeft de mens een mond gegeven? Wie maakt iemand stom of doof, ziende of blind? Wie anders dan ik, de Heer? Ga nu.”

(Hoewel men in Nederland al het zetten van tatoe's in het bejaardencentrum begint aan te bieden, heb ik het mijn gemeenteleden altijd ernstig afgeraden om tatoeages te laten zetten. Ten eerste omdat je lichaam niet van jouzelf is, maar een tempel van de Heilige Geest (1 Cor. 6:19). Ten tweede omdat je als je getrouwd bent je lichaam aan je partner hebt geschonken en dat die er zijn 'zeg' over mag hebben (1 Cor. 7:4). Ten derde omdat ik uit ervaring weet dat men er uiteindelijk toch meest spijt van krijgt. Een ten vierde omdat God het inprikken van de huid als verering van 'doden' ziet en er niet blij mee is (Lev. 19:28). Maar nu is er ook een wetenschappelijke reden. Zie het vervolg overgenomen uit Scientas. H.S.)

Mensen tatoeëren al duizenden jaren. Ook de 5300 jaar oude bekende ijsmummie Ötzi had al meer dan 50 tatoeages! In die tijd tatoeëerden mensen voor therapeutische of rituele doeleinden, maar ook puur ter decoratie van hun lichaam. In de daarop volgende eeuwen kregen tatoeages nog veel meer toepassingen. Ze gingen bijvoorbeeld niet alleen centraal staan in culturen, zoals bij de Maori’s in Nieuw-Zeeland, maar kregen ook religieuze of symbolische waarde. Later gebruikten mensen tatoeages om misdadigers en slaven te markeren, om ze zo makkelijk te herkennen. Door de eeuwen heen zijn de toepassingen van tatoeages dus alleen maar gegroeid. Tegenwoordig groeit hun populariteit als decoratie van ons lichaam sterk, maar bij de veiligheid van tatoeages zijn grote vraagtekens te plaatsen.

Moederdag is kwetsend voor transgenders, vond een Engelse supermarkt en paste de kaartencollectie aan. In ons land vervoert de NS ‘beste reizigers’ in plaats van ‘dames en heren’. Alleen man en vrouw is vandaag ‘veel te simplistisch’ en heteroseksualiteit niet meer de norm. Wat gebeurt hier?

Je struikelt vandaag over termen als ‘gender’, ‘inclusief denken’ en ‘diversiteit’. Gemeenten en provincies zijn er druk mee in de weer, net als universiteiten en hogescholen. We hebben diversiteitsambtenaren, een diversiteitsbeleid, docenten ‘diversiteitsvraagstukken’, bedrijven met een heuse diversity board. Opzet van dit beleid is om minderheden voor te trekken en (voormalige) meerderheden een toontje lager te laten zingen, las ik in Elsevier Weekblad en veel mooier is het niet.

Orthodox en postmodern - dat gaat slecht samen

Vorige week had ik het over dogma’s, over het nut en de nadelen ervan en over wie/wat orthodox is en wie/wat niet. Toen ik daar verder over door dacht, schoot me iets te binnen dat ik ook nog even kwijt moet. En dat is dat het in onze ‘postmoderne’ tijd sowieso niet erg simpel (en populair) is om over dogma’s en orthodoxie te praten.

Ik bedoel: orthodoxe christenen (katholiek, gereformeerd, evangelisch) mogen dan allemaal in de godheid van Christus, in zijn lichamelijke opstanding en in de verzoenende betekenis van zijn kruiswerk geloven. Maar voor de rest? Voor de rest overheerst vaak het ‘gevoel’, vooral dit gevoel: ‘ik kan mij niet voorstellen dat…’. Laat ik een paar voorbeelden geven, dan wordt het direct duidelijk wat ik bedoel.