Met het vierde nummer van 2021 is voor de abonnees van Metamorfose de laatste uitgave van het blad in de brievenbus gevallen. Vanaf nu zal het tijdschrift alleen nog digitaal verschijnen. Een hele verandering, maar wel een met een voordeel: de online versie zal voor iedereen gratis zijn. In de laatste gedrukte versie stelt hoofdredacteur Jef De Vriese vast dat er in de decennia dat Metamorfose verscheen, ook een hele verandering heeft plaatsgevonden. Zowel in de seculiere als in de christelijke wereld. De opinie over wat waarheid is en wat niet is sterk gewijzigd.
Waarheid en liefde, het waren twee thema’s die regelmatig aan bod kwamen. En vooral de combinatie van beide. Kunnen we opkomen voor de waarheid en andersdenkenden toch liefhebben? Moet je de waarheid aanpassen met als doel lief te kunnen hebben? Of moet je de liefde begrenzen om de waarheid niet te verliezen?
We zijn in het laatste kwartaal van 2021 beland, en dus de hoogste tijd voor de laatste editie van Metamorfose. Alles heeft immers zijn tijd, dat is niet alleen de boodschap van het Bijbelboek Prediker, maar ook de titel van het artikel van Dirk Lemmens. Daarin overloopt hij de verschillende fasen van het leven – stadia die de schrijver van Prediker ook heeft meegemaakt. De terugblik van de koning van Israël is niet altijd even positief, zoals duidelijk in dit boek naar voor komt. Het zwoegen van de mens levert slechts vluchtige resultaten op, maar is daarom nog niet zinloos.
Er is een tijd om geboren te worden en een tijd om te sterven, zegt Prediker. Tussen die twee gebeurtenissen zit een heel mensenleven. Dirk Lemmens laat dat leven zien als een drieluik. In de beginfase wordt de basis gelegd voor het verdere leven, ook al is een kind voornamelijk bezig met het hier en nu. Kinderen moeten veel dingen leren, maar staan doorgaans ook heel open voor geestelijke zaken.
Heeft christelijke hulpverlening een meerwaarde? Het is niet onlogisch dat Metamorfose, tijdschrift voor pastoraat en hulpverlening zich de vraag stelt. Naomi Appelhof wijdde er een artikel aan. Zelf werkte ze 17 jaar in de seculiere hulpverlening. Heer ervaring was, dat hier mooie resultaten werden geboekt, maar dat er dikwijls toch iets ontbrak. Ze geeft dat weer in de boutade ‘als je computer kapot is, ga je niet naar de slager om hem te repareren’. De mens is geschapen naar het beeld van God en weet hoe wij bedoeld zijn. Vanuit die optiek is het niet meer dan logisch dat een hulpverlener God betrekt bij het herstel van ‘kapotte’ mensen.
Doorheen de geschiedenis van West-Europa is er vaak een duidelijke band geweest tussen kerk en hulpverlening – op verschillende terreinen. Een mens heeft meer nodig dan materiële voorzieningen. Vaak is begeleiding een kwestie van bestrijding van symptomen in plaats van het verhelpen van de onderliggende problematiek. Dat Was voor Appelhof de reden om over te stappen naar de christelijke hulpverlening. “Ik wilde hulpverlening bieden vanuit een holistische visie. Hulpverlening die de wortel van het probleem aanpakt, maar ook werkt aan het herstel van de relatie met God. Ik wilde zien dat mensen bevrijd worden van de last die zij met zich meedragen. Simpelweg omdat ik weet dat het mogelijk is.”
Metamorfose 04/2021
Christenen worden verondersteld niet te oordelen. Heeft Jezus Christus zelf niet gezegd: “Oordeel niet, opdat u niet geoordeeld wordt”? Pastorale hulpverleners worden vaak geconfronteerd met situaties waarin ze geneigd zijn om een afkeuring uit te spreken, maar och alles zullen doen om neutraal te blijven. De mensen die ze begeleiden kunnen zeggen: “Wie denk je wel dat je bent, dat je mij durft te veroordelen”?. Zeker als ze aangesproken worden op zonden waarvoor ze geen berouw hebben. Maar de Bijbel geeft een bredere kijk op ‘oordelen’ en Joseph Propri van de Christian Counseling & Educational Foundation schreef er een artikel over.
Christenen horen geen ruzie te maken. Dat wordt toch voortdurend verkondigd. Dirk Lemmens ziet dat een beetje anders en schreef in de nieuwste editie van Metamorfose een artikel geschreven onder de titel ‘De kunst van het ruzie maken’. Een fikse ruzie kan volgens hem, op zijn tijd geen kwaad. Maar voor wie al lang een woede-uitbarsting de vrije loop wilde laten: er zijn wel regels voor conflicten, ofwel: een ruzie van een christen hoort een ‘christelijke ruzie’ te zijn.
In zijn pastorale praktijk krijgt Lemmens vaak te maken met mensen die niet weten hoe ze vorm kunnen geven aan hun boosheid zonder daarbij te verallen in een heftige ruzie. Op zich is er niets mis met boosheid: God is liefdevol, maar we lezen in de Bijbel ook dat Hij ‘toornig’ is. De dingen die verkeerd zijn, maken Hem boos.
